مقایسۀ تأثیر بازی درمانی و دارو درمانی بر رشد مهارت های حرکتی و دامنۀ توجه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه

هدف از پژوهش حاضر، مقایسۀ تأثیر بازی­درمانی و دارو­درمانی بر رشد مهارت­های حرکتی درشت و دامنۀ توجه دانش­آموزان مبتلا به اختلال بیش­فعالی/ ­نقص توجه می­باشد. بدین­منظور، از بین 65 دانش­آموز مبتلا به اختلال بیش­فعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و بر­اساس سن و نتایج پیش­آزمون که به­وسیلۀ آزمون اولریخ و     خرده­آزمون تیک­زنی آزمون کیتلر ـ لارنت ـ تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازی­درمانی، دارو­درمانی و ترکیبی (10=N) تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازی­درمانی به­مدت 18 جلسۀ 45 دقیقه­ای تحت­تأثیر بازی­های برگرفته از برنامۀ "ورزش برای همه" مؤسسۀ هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارو­درمانی نیز دورۀ دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و به­مدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحت­تأثیر عامل مداخله­گر (بازی­ و دارو) قرار گرفتند­ و در­پایان، توسط ابزار اندازه­گیری اولریخ،     مهارت­های حرکتی­درشت و دامنۀ توجه توسط ابزار اندازه­گیری کیتلر ـ لارنت ـ تیریو ارزیابی گردید. علاوه­براین، به­منظور تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل واریانس چند­­متغیرۀ مانوا استفاده شد. یافته­ها حاکی از آن است که  بازی­درمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارت­های حرکتی درشت و دامنۀ توجه دانش­آموزان بیش­فعال/    نقص­توجه گردیده است. همچنین، دارو­درمانی تنها باعث بهبود دامنۀ توجه این کودکان گردیده­ و بر رشد  مهارت­های حرکتی بی­تأثیر بوده است. با توجه به یافته­های این پژوهش پیشنهاد می­شود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.